Rozdział 10

Ginny miała spocone ręce. Dzień dłużył jej się niemiłosiernie, a na każdej lekcji co chwilę spoglądała na wielki zegar i przeklinała w myślach wskazówki, które, jej zdaniem, poruszały się zbyt wolno. Z niecierpliwością czekała na obiad. Nie mogła skupić się na zadaniach wskazywanych przez profesorów. A wszystko to przez chłopaka o czarnych włosach i przenikliwych szmaragdowych oczach.

Na ostatniej lekcji niemalże podskakiwała na krześle. McGonagall nie omieszkała jej zwrócić uwagi, kiedy pomyliła zaklęcia i zmieniła głowę małego ptaka w korek. Nawet Charlotte zaczęła częściej na nią spoglądać. Ale Ginny zupełnie się tym nie przejmowała, bo Harry przez ten krótki liścik zasiał w jej sercu nadzieję, a nadzieja dała dziewczynie niespodziewane pokłady siły. Gryfonka sama nie mogła uwierzyć w nagłą zmianę, jaka w niej zaszła, nie śmiała jednak z tym walczyć. W myślach racjonalnie powtarzała sobie, że Harry robi to z poczucia obowiązku, a nie z powodu uczuć, jakie być może do niej żywił, ale te słowa nie przebiły się w jej głowie wystarczająco mocno. Co jakiś czas przyłapywała się na tym, że wyobrażała sobie ich związek. Robiła to wcześniej miliony razy, tyle że tym razem uważała, że ich miłość była bardziej realna.

Pod koniec zajęć transmutacji zupełnie przestała zwracać uwagę na słowa profesor McGonagall i wpatrywała się we wskazówki zegara. Jeszcze minuta… Pięćdziesiąt sekund… Czterdzieści… Trzydzieści… Dwadzieścia… Dziesięć… Pięć… Jedna…

I wreszcie, ku ogromnej uciesze Ginny, wybił dzwon obwieszczający koniec lekcji. Dziewczyna poderwała się z miejsca, wrzuciła podręcznik do torby i wybiegła z klasy. Na korytarzu było pusto, ale im bardziej zbliżała się do Wielkiej Sali, tym więcej uczniów spotykała. Musiała przepychać się miedzy nimi. Ogarnęła ją bezsensowna złość. Akurat wtedy, kiedy ona się śpieszyła, cały wszechświat próbował jej wszystko utrudnić.

A może wszechświat próbował jej coś przekazać?

Zwolniła nagle kroku i przygryzła wargę. Znów się zawiedzie, jeśli Harry ją zignoruje. Znów chłopak złamie jej serce. Z twardym postanowieniem trzymania emocji na wodzach, ruszyła już pewniejszym krokiem do Wielkiej Sali.

Pomieszczenie było prawie puste. Ginny rozejrzała się wokół i natrafiła wzrokiem na stół Ślizgonów. Poczuła się tak, jakby ktoś uderzył ją w tył głowy, gdy jej oczy spotkały się z niebieskimi oczami Draco Malfoya. Chłopak patrzył na nią, a chłód emanujący z tego spojrzenia pozbawił ją tchu. Zapomniała, jak odwrócić głowę. Zapomniała, jak ruszyć ręką i nogą. Zapomniała, gdzie jest.

Jakaś szatynka z Ravenclaw szturchnęła ramię Ginny i dopiero wtedy Gryfonka wróciła na ziemię. Krukonka rzuciła krótkie „przepraszam”, ale Ginny nie była na nią ani trochę zła. Spuściła tylko głowę i powtarzała sobie, by nie odwracać głowy. Znalazła miejsce i usiadła plecami do stołu Ślizgonów. Nie chciała kusić losu.

Nie do końca wiedziała, dlaczego Draco Malfoy działał na nią w ten sposób. Czyżby dopiero teraz ujawniała się trauma będąca wynikiem zdarzeń z pierwszej klasy? Czy może w oczach Dracona widziała jego ojca, Lucjusza? Albo zwyczajnie bała się, że Ślizgon mógł zrobić jej krzywdę, zupełnie jak starszy Malfoy? Nie umiała się z tego wytłumaczyć, ale gdy patrzyła w oczy chłopaka, zupełnie traciła rozum. Rozmawiała z nim zaledwie parę razy i nie znała go zbyt dobrze. Więc co było przyczyną takich reakcji? Czemu po każdym spojrzeniu w jego oczy musiała oddychać głęboko i zaciskać drżące dłonie w pięści?

- Ginny, tu jesteś! – usłyszała głos Charlotte. Po chwili przyjaciółka przysiadła się do niej i przyjrzała się jej uważnie. – Czemu tak szybko wyszłaś?

Gryfonka spuściła wzrok na swoje dłonie. Nagle na stole pojawiły się różne przysmaki. Ginny sięgnęła po sałatkę i dzbanek z sokiem pomarańczowym. Zwlekała z odpowiedzią.

- Ja… - zająknęła się. – Dostałam liścik od Harry’ego – ściszyła głos. Nadal nie patrzyła na przyjaciółkę. Poczuła drobną dłoń Charlotte na swojej ręce.

- To wspaniale! – pisnęła dziewczyna. – Co napisał?

Ginny podniosła na nią wzrok i uśmiechnęła się lekko.

- Że może mi pomóc z obroną przed czarną magią – odparła. Zdała sobie sprawę, że po raz pierwszy od jakiegoś czasu nie okłamała przyjaciółki.

Char skrzywiła się nieznacznie, ale potrząsnęła głową.

- To dobrze, nawet bardzo. Będziecie sami, tylko we dwoje. To dobrze – powtórzyła i zapatrzyła się w punkt daleko za Ginny. Nagle jej oczy otworzyły się szerzej. – Nie odwracaj się teraz, Harry idzie – syknęła Charlotte, a Ginny zakrztusiła się sokiem, który właśnie piła. Kaszlnęła kilka razy, nie zwracając uwagi na przekleństwa Char rzucane pod nosem.

Ginny, kiedy już uspokoiła drapanie w gardle, rozejrzała się dyskretnie. Charlotte paplała bez sensu, narzekając na zbyt ciężkie przedmioty, więc rudowłosa stwierdziła, że może jej tylko przytakiwać. Natrafiła spojrzeniem na miejsce, w którym siedzieli Ron, Harry i Hermiona. Dziewczyna tłumaczyła coś bratu Ginny, podczas gdy Wybraniec wywracał co chwilę oczami. Kiedy spojrzał na Ginny, uśmiechnął się lekko, po czym szybko odwrócił głowę do Hermiony i zagłębił się w rozmowie z nią.

Serce Ginny waliło mocno i za nic nie chciało się uspokoić.

- Musisz się skupić – powtórzył Harry po raz kolejny, a ona miała wrażenie, że te pół godziny, które razem spędzili, poszło na marne.

Po obiedzie szybko weszła na czwarte piętro. Ze zdziwieniem zarejestrowała fakt, iż naprawdę mało uczniów się tu kręciło. Ona sama przychodziła tu niezwykle często – znajdowała się tu jej ukochana biblioteka, miejsce, w którym mogła schować się od świata. Tym razem jednak cudem powstrzymywała się od ucieczki między zakurzone regały i, przebierając nogami, czekała na Harry’ego.

Przyszedł jakieś dziesięć minut po niej. Przywitał się z nią grzecznie i zaczął rozmowę zupełnie o niczym. W międzyczasie zaprowadził ją do pustej sali, dość dużej, odpowiedniej do ćwiczenia zaklęć. Harry wyjaśnił jej, że kiedy on był w pierwszej klasie, znajdowało się tu zwierciadło Ain Eingarp, które Dumbledore przeniósł w inne miejsce. Ginny zapytała o owe zwierciadło, ale Harry wyraźnie unikał mówienia o tym, dlatego nie drążyła tego tematu.

- Więc z czym dokładnie masz problem? – zapytał, stając naprzeciw niej. Spojrzała w jego oczy, tak bardzo przez nią ukochane, i starała się nie zwariować.

- Ze wszystkim – odparła, zawstydzona. Harry uśmiechnął się pocieszająco.

- Ciężko mi w to uwierzyć. Kiedy mieliśmy spotkania GD byłaś jedną z najlepszych – powiedział jej, a ona zarumieniła się lekko.

- Chciałabym, żeby GD wróciło, wiesz? – rzuciła od niechcenia, przechylając głowę. Zauważyła błysk złości w oczach Harry’ego.

- Ja też, Ginny – odpowiedział, ku jej zdziwieniu. Nie spodziewała się tego, bo sądziła, że dla niego GD jest już przeszłością, czymś, co było i już nie wróci. – Ale nie jesteśmy tutaj po to, żeby rozmawiać o GD, prawda? – zapytał retorycznie, a ona pokiwała głową w zamyśleniu.

Nie wracali potem do tego tematu, a Harry długo męczył ją z różnymi zaklęciami. Okazało się, że w jego obecności wychodzą lepiej, niż pod czujnym okiem Snape’a. Kiedy jednak doszli do zaklęcia Incarcerous, które przerabiali na ostatnich lekcjach obrony przed czarną magią, zacięła się. Nie mogła się skupić i dlatego Harry chodził wokół niej, tłumacząc jej, jak wyłączyć na chwilę umysł i odpowiednio rzucić czar, powodujący pojawienie się pęt, które krępowały ofiarę. A ofiarą Ginny był wielki kamienny posąg bez twarzy, ustawiony na środku klasy na początku zajęć przez Harry’ego.

Kiedy Harry dotknął jej ręki i stanął za nią, by odpowiednio ją ustawić, wypuściła powietrze z ust. Nigdy nie byli tak blisko siebie. Zadrżała i Harry chyba to wyczuł, bo odsunął się nagle i odszedł kilka kroków.

- Spróbujemy następnym razem, dobrze? – zapytał cicho.

Ginny zagryzła wargę i pokiwała głową. Usiadła na ziemi i zamyśliła się. Dotyk Harry’ego wyłączył ją i sprawił, że przestała myśleć o czymkolwiek innym. Marzyła, by objął ją całą i nie wypuszczał z objęć. Tylko że to nigdy nie miało nastąpić, pomyślała gorzko.

- Dam ci znać, kiedy będziemy mogli się spotkać jeszcze raz – poinformował ją. Stał za jej plecami, ale ona nie odwróciła się. Usłyszała odgłos kroków i myślała, że Harry wyszedł, jednak on położył rękę na jej ramieniu. – Nie przejmuj się, następnym razem lepiej ci pójdzie – powiedział, siląc się na radosny ton.

Ginny nie mogła się powstrzymać i odwróciła głowę.

- Mam nadzieję – odparła, a on rzucił jej jeszcze jeden uśmiech i zostawił ją samą.

Naprawdę nie wiedziała, co się z nią dzieje.

Przez całą niedzielę uczniowie rozmawiali tylko i wyłącznie o zbliżającym się meczu. Atmosfera w zamku zupełnie uległa zmianie. Poprzedniego dnia dało się czuć zmęczenie i znużenia z domieszką strachu. Poranny „Prorok Codzienny” przyniósł tylko złe wieści. Śmierciożercy ponownie zaatakowali, tym razem w Dolinie Godryka. Zamordowali kobietę w średnim wieku, która, zdaniem autora artykułu, zbyt mocno afiszowała się swoimi poglądami. A jakie były te poglądy? Otóż dosłownie kilka dni wcześniej, owa kobieta roznosiła po okolicy ulotki, w których zachęcała do popierania Harry’ego Pottera. Zginęła za to, że próbowała walczyć za własną wolność.

Nigdzie już nie było bezpiecznie.

Jednak już niedzielnego poranka uczniowie zdawali się zupełnie nie pamiętać o tamtym artykule. Miejsce strachu zajęła ekscytacja. Niewątpliwie, była ona wynikiem nadchodzącego meczu, a wszyscy tłumaczyli sobie, że Hogwart jest najbezpieczniejszym miejscem na świecie i nic im się nie może stać, póki znajdują się w zamku. Młodzi czarodzieje potrzebowali rozluźnienia i oderwania od rzeczywistości. A popołudniowy mecz miał im zapewnić jedno i drugie.

Mecz miał się odbyć o dwunastej. Ginny, odkąd tylko się obudziła, bardzo się stresowała. Nie mogła skupić się na czymś dłużej, niż przez pięć sekund. Serce waliło jej szybko, a w gardle miała gulę.

Sama zeszła na śniadanie, a kiedy weszła do Wielkiej Sali, przywitały ją brawa i radosne okrzyki. Poczuła się dużo lepiej i przywołała na usta szczęśliwy uśmiech. Dosiadła się do członków gryfońskiej drużyny, którzy żartowali dosłownie z każdego słowa. Mieli świetne humory – wiara w wygraną, podniosła na duchu nawet Ginny.

Dziewczyna wymieniła przelotne spojrzenia z Harrym i szybko zasłoniła zarumienioną twarz włosami. Znów poczuła jego dotyk na swojej skórze i nie odzywała się przez kilka minut. Zatraciła się w tym świeżym wspomnieniu. Dopiero gdy Ritch zapytał ją o coś, ożywiła się i włączyła do rozmowy.

- Powodzenia, Ginny – powiedziała Charlotte, całując przyjaciółkę w policzek. Robiła tak przed każdym meczem i stanowiło to już swoisty rytuał.

Twarz Ginny rozjaśnił uśmiech. Odwróciła się do Char. Dziewczyna dopiero wstała, a było to po niej naprawdę widać. Ziewnęła szeroko i przeczesała palcami włosy. Związała je teraz w koński ogon. Na twarzy miała delikatny makijaż, a na siebie włożyła – co dla Charlotte Black było naprawdę dziwne, bo preferowała piękne szaty, a nie mugolskie ubrania – zwykłe dżinsy, tenisówki i bordową bluzę ze złotym lwem na środku. Barwy Gryffindoru. Ginny poczuła się naprawdę miło – to fantastyczne uczucie wiedzieć, że ktoś cię wspiera.

- Dosiądziesz się do nas? – zapytała, ale Char z tajemniczym uśmiechem pokręciła głową.

- Umówiłam się już z kimś – odparła, wzruszając lekko ramionami.

Ginny zmrużyła oczy.

- W porządku – rzuciła. – Zobaczymy się potem? – zapytała, a Char kiwnęła głową.

Dziewczyna odwróciła się na pięcie i odeszła. Ginny obserwowała ją, aż doszła do miejsca, w którym siedział Neville Longbottom. Charlotte przywitała się z nim serdecznie, po czym zajęła wolne siedzenie obok niego. Kiedy ten coś jej mówił, wpatrywała się w niego jak w obrazek. Ginny nagle doznała olśnienia. To dzięki Neville’owi Char uśmiechała się bezmyślnie i chodziła zamyślona. Przypomniała sobie, że przyjaciółka wspomniała jej wcześniej o jakimś chłopaku, lecz Ginny dopiero teraz połączyła wszystkie fakty.

Naprawdę cieszyła się ze szczęścia przyjaciółki.

Dochodziła jedenasta, a GInny nadal siedziała w bibliotece. Jej jedyną towarzyszką była pani Pince. Bibliotekarka rzucała dziewczynie nieprzychylne spojrzenia. Gryfonka, po paru minutach samotnego siedzenia przy niewielkim stoliku i kręcenia się pod przerażającym wzrokiem Pince, wstała i weszła między regały z zakurzonymi woluminami. Mogła trochę odetchnąć. Tu, gdzie bibliotekarka nie mogła zajrzeć, Ginny poczuła się odrobinę lepiej. Wzięła głęboki, drżący oddech. Oparła się o ścianę i zamknęła oczy.

Stała tak przez kilka minut, powtarzając sobie w myślach, że jest dobra, że wie, co ma robić, że sobie poradzi. Na ostatnim treningu świetnie jej szło. Powoli udało jej się przekonać samą siebie. Ostatnio była tak rozkojarzona, że cudem skierowała myśli tylko na Qudditcha.

- Wiedziałem, że tu będziesz – usłyszała chłodny głos.

Wzdrygnęła się i natychmiast otworzyła oczy. Ujrzała Dracona Malfoya, który przyglądał jej się z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Serce zabiło jej mocniej, gdy spojrzała mu w oczy. Szybko odwróciła głowę i starała na niego nie patrzeć. Miał nieprzeniknione oczy, bardzo głębokie, ale jakby smutne. Nie chciała tego widzieć, a jednocześnie nie potrafiła się powstrzymać i zerkała na niego raz po raz. Wysoki blondyn o ostrych rysach i podłużnej twarzy. Nie był przystojny, ale coś sprawiało, że Ginny nie mogła przestać się na niego gapić.

Zmarszczyła brwi i wsadziła dłonie do kieszeni starych dżinsów. Poczuła się gorsza, bo Ślizgon miał na sobie idealnie skrojony garnitur. Starała się nie myśleć o tym, jak wygląda w rozciągniętym swetrze, który uszyła jej mama. Wstydziła się tego, że jej rodziców nie stać było na tak pięknie skrojone ubrania, jakie nosił Draco.

- Czego ode mnie chcesz? – zapytała ochrypłym głosem. Odchrząknęła. – Mówiłam ci chyba…

- Że chcesz świętego spokoju. Słyszałem to już dwa razy, nie musisz powtarzać – przerwał jej. Prawy kącik jego ust uniósł się odrobinę ku górze. Ginny przygryzła wargę, nie wiedząc, co powiedzieć. – Niczego od ciebie nie chcę – odpowiedział na jej pytanie, mierząc dziewczynę od stóp do głów. Zrobił dwa kroki do przodu, a ona instynktownie cofnęła się, ale za plecami poczuła ścianę.

- Więc czemu…? – zaczęła, ale nie bardzo wiedziała, jak dokończyć pytanie.

- Czemu cię szukałem? O to chcesz zapytać? – podpowiedział jej, unosząc brew.

Zmrużył na chwilę oczy. Ginny, zawahała się na chwilę, ale kiwnęła twierdząco głową. Draco westchnął cicho, jakby ze zniecierpliwieniem.

- Co jest we mnie takiego strasznego? – zapytał nagle, a ona, zaskoczona, podniosła głowę tak szybko, że zabolały ją mięśnie karku.

- O czym ty mówisz? – odparła, marszcząc brwi.

- O tym – wskazał na nią ręką. – Za każdym razem, kiedy rozmawiamy, wydajesz się być przerażona. Nawet teraz – prychnął. – Zaraz wywiercisz dziurę w ścianie – dodał zgryźliwie.

Ginny zacisnęła zęby. Owszem, Draco przerażał ją, ale nie sądziła, że tak to widać. Ani że on to widzi.

- Nie boję się ciebie – wycedziła, prostując plecy. – Nie rozumiem, czemu nagle tak się mną interesujesz.

Draco zaśmiał się cicho.

- Nie interesuję się tobą – odparł takim tonem, jakby mówił do małego dziecka. Ginny otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale Draco ją uprzedził. – Ale do rzeczy. Nie mam czasu na pogaduszki. Miej się na baczności, Weasley. Na twoim miejscu miałbym oczy szeroko otwarte – powiedział poważnie.

Ginny otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Zaskoczyła ją ta wypowiedź. Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, Draco bez słowa odszedł.

- Co to znaczy? – pobiegła za nim, zasypując go gradem pytań. Pani Pince uciszyła ją syknięciem. – O czym ty mówisz? – dodała szeptem, stojąc pośrodku biblioteki.

Ślizgon nie odwrócił się, ani nie zwolnił kroku. Zostawił ją z mętlikiem w głowie i milionem pytań pozostawionych bez odpowiedzi.

Całe trybuny były pełne. Stadion został przystrojony w barwy Domów drużyn, które miały grać. Czerwono-złote dla Gryfonów i czarno-żółte dla Puchonów. Dało się słyszeć krzyki i wiwaty, zagłuszające samego komentatora – Terry’ego Boota, Krukona. Całe grono pedagogiczne zebrało się w specjalnej loży  oczekiwało na pierwszy gwizdek oraz wypuszczenie latające znicza.

Mecz się jeszcze nie rozpoczął, brakowało kilku minut. Terry zachęcał do dopingowania, a kapitanowie zebrali swoje drużyny i po raz kolejny omawiali taktyki. Ginny przestała słuchać Harry’ego i zaczęła chodzić wokół małego kwiatka na skraju boiska. Zacisnęła na moment powieki. Drżącą dłonią gładziła miotłę. Wypuszczała powietrze nosem, a wypuszczała ustami. Kiedyś bowiem Charlie powiedział jej, że to uspokaja. Cóż, mylił się.

Choć grała już długo i wiedziała, że jest w tym bardzo dobra, to jednak przed każdym meczem denerwowała się tak samo. Uważała, że to wina ludzi, którzy na nią patrzyli. Nie lubiła być w centrum uwagi. Dodatkowo dziś jej głowę zaprzątało także ostrzeżenie Draco Malfoya. Otworzyła oczy i rozejrzała się po trybunach, ale z tego miejsca nie miała szans, by zobaczyć, czy chłopak zjawił się na meczu.

Zatrzymała się, kiedy Terry krzyknął, że do rozpoczęcia meczu została minuta. Podeszła do drużyny i stanęła między Demelzą i Katie. Harry mówił te same słowa przed każdym meczem, dlatego też nie słuchała go. Starała się na niego nie patrzeć, więc spuściła głowę. Zanim to zrobiła, złowiła spojrzenie Ritcha, który uśmiechnął się do niej lekko. Mimo zdenerwowania, wykrzywiła wargi w uśmiechu.

Terry dał znać drużynom, że już czas rozpocząć mecz. Gryfoni i Puchoni wsiedli na miotły. Ginny kiwnęła głową do Katie i Demelzy, po czym zajęła określone miejsce. Ze zniecierpliwieniem czekała, aż pani Hooch wypuści znicza. Spojrzała na Harry’ego, który podawał rękę kapitanowi drużynu Puchnów, i zadrżała.

Skup się, powtarzała sobie w myślach.

Cormac McLaggen, obrońca, krzyknął coś do pałkarzy, ale nie zrozumiała jego słów. Kątem oka zauważyła, jak Ritch podlatuje bliżej.

Zabrzmiał gwizdek i mecz się rozpoczął.

Krzyki hogwartczyków były ogłuszające, ale Ginny wzięła głęboki wdech. Katie złapała kafla i wzniosła się wyżej niż sięgały obręcze bramkowe. Miała wykonać manewr Porskowej, dlatego Weasley zgrabnie wyminęła Puchońskich pałkarzy i zajęła swoją pozycję. Starała się dolecieć jak najbliżej bramki, żeby Demelza, która już przejęła kafla, mogła podać jej piłkę. Harry śmignął obok Demelzy i to wytrąciło Ginny z równowagi. W momencie, w którym Demelza posłała jej kafla, pałkarz odbił tłuczka w stronę Weasley, która nie złapała piłki, za to oberwała w ramię. Syknęła z bólu, a w oczach stanęły jej łzy. Straciła kontrolę nad miotłą.

Pierwsze zagranie, a ona już się zdekoncentrowała. Nawet nie zarejestrowała dokładnie momentu, w którym Puchoni zdobyli pierwszą bramkę. Ginny zaklęła pod nosem.

- Weź się w garść! – krzyknął do niej Jimmy, pałkarz.

Dziewczyna przełknęła ślinę i starała się ustabilizować lot, kiedy Demelza przechwyciła kafla. Nie zwracała uwagi ani na Ginny, ani na Katie, tylko mknęła do przodu, a Ritch osłaniał ją od nadlatujących tłuczków. Dziewczyna zamachnęła się i zdobyła bramkę. To wywołało salwy dopingów i wrzasków na trybunach.

Remis.

Niestety, Puchoni szybko odpowiedzieli na zagranie i wycelowali tłuczka w Harry’ego. Jako że przelatywał obok Ginny, dziewczyna zasłoniła się rękoma. Ciężka piłka uderzyła w trzonek miotły, powodując tym samym, że Gryfonka znów straciła panowanie nad miotłą. Harry dał jej znak ręką, by zeszła z boiska i zmieniła się z Deanem Thomasem.

Zagryzła wargę i przełknęła ślinę, ale posłusznie wykonała polecenie Harry’ego. Dean zajął jej miejsce, a ona rzuciła ze złością miotłę na ziemię. Nie usiadła obok rezerwowego obrońcy, tylko krążyła wściekła wokół ławek.

Obserwowała mecz. Z komentarzy Terry’ego wynikało, że Gryfoni przegrywali pięćdziesiąt do osiemdziesięciu. Mogli jeszcze wygrać, tylko Harry musiał złapać znicza. Odnalazła go wzrokiem i ujrzała, jak Summerby starał się w locie zepchnął Pottera z miotły. Na szczęście chłopak nie pozostał mu dłużny i zablokował go szybko, wyprzedzając szukającego Puchonów o kilka stóp. Terry oznajmił, że Puchoni zdobyli kolejne punkty.

Ginny odwróciła głowę w stronę Cormaca McLaggena, ale donośny gwizdek pani Hooch zabrzmiał na boisku. Puchoni, nie tylko ci na boisku, jęknęli żałośnie, kiedy Harry, z szerokim uśmiechem na ustach, leciał wokół boiska, trzymając w wyciągniętej ręce znicza.

Mecz zakończył się zwycięstwem Gryfonów.

- Nie popisałaś się dzisiaj – rzuciła Katie Bell, ocierając czoło ręką.

Dziewczęta znajdowały się w szatni i przebierały się. Demelza spojrzała tylko z ukosa na Ginny, która szybko spuściła głowę.

- Miałam gorszy dzień – odburknęła, a Katie prychnęła cicho.

- Każdy może tak powiedzieć – powiedziała przemądrzałym tonem.

Ginny wyprostowała się. Katie nigdy nie zachowywała się w ten sposób.

- Daj spokój, zdarza się – odparła na to Demelza, uśmiechając się smutno do Ginny.

- Tyle treningów, tyle ćwiczeń, a ty dałaś się złamać w ciągu pięciu minut! – syknęła Katie, celując palcem wskazującym w Ginny. Ta uniosła brwi.

- Nie każdy musi być tak dobry, jak ty – powiedziała głośno.

Katie wciągnęła z sykiem powietrze.

- Weź się w garść następnym razem – burknęła i, nie nakładając bluzy na podkoszulek, wybiegła z szatni.

Demelza, nie odzywając się słowem do Ginny, poszła w ślady koleżanki. Ginny została sama w małym pomieszczeniu. Usiadła na drewnianej ławce i schowała twarz w dłoniach. Jak mogła aż tak bardzo nawalić? Chociaż nie chciała sama przed sobą się do tego przyznać, to Katie miała rację. Nie minęło pięć minut meczu, a ona tak dała się pokonać. I nie mogła usprawiedliwiać się trudnym przeciwnikiem – Puchoni nie grali tak ostro jak Ślizgoni.

Znów pomyślała o Tomie. On na pewno umiałby pocieszyć ją w takich chwilach. Na pewno powiedziałby coś, co podniosłoby dziewczynę na duchu. Zawsze tak robił, kiedy pisała mu o swoich problemach jako jedenastolatka. Karmił ją słodkimi słówkami, które na jej zranione dziecięce serce, były jak miód.

Zamknęła oczy i w myślach zobaczyła Toma, który wyciąga do niej rękę. Nie wiedziała, czy była gotowa na to, by ją chwycić. Jednak Tom czekał i uśmiechał się ciepło.

Potrząsnęła głową. Nie powinna tak wracać do marzeń. Zamiast tego powinna była skupić się na dzisiejszym meczu. Jednak nie mogła wyrzucić z głowy myśli, że Tom na pewno umiałby pocieszyć ją w takiej sytuacji.

No i dziesiąteczka za nami :) Muszę powiedzieć, że namęczyłam się nieźle przy tym rozdziale, ale chyba nie sprostałam zadaniu, które sobie postawiłam.
A, tak na marginesie, zaklęcie, które ćwiczyła Ginny zostało wspomniane w sadze o HP, a skład drużyny Gryfonów "pożyczyłam" z szóstej części, zmieniłam tylko obrońcę.
Na moim innym blogu ukazał się prolog - serdecznie zapraszam :) (LINK)
Do napisania! :)