Rozdział 8

Ed Sheeran - I see fire

Ginny nie rozmawiała z Harrym od ich ostatniego spotkania w Pokoju Wspólnym. Zdawało jej się, że Wybraniec celowo unika konwersacji z nią. A i ona, zniechęcona jego zachowaniem, nie szukała możliwości do porozmawiania w cztery oczy. Nie chciała się przed sobą przyznać, ale było jej przykro. Zachowanie Harry’ego było dla niej co najmniej niezrozumiałe – jednego dnia zagadywał ją niemal na każdym kroku, a drugiego stroni od rozmowy. Nie wiedziała, co o tym myśleć.

Spojrzała na zegar w dormitorium i przewróciła się na drugi bok. Była dopiero siódma rano, nie musiała się tak wcześnie zrywać. Wpatrywała się w okno i szare niebo. I nagle wrócił Tom. Znów zaatakował jej myśli. Przez kilka ostatnich dni udawało jej się skupić na czymś innym, była zbyt zajęta Qudditchem i wkuwaniem formułek na Obronę Przed Czarną Magią. Tom jednak wtargnął do jej głowy niczym huragan, a ona nie miała sił, by walczyć.

Zastanawiała się, jak wyglądały jego poranki. Czy on też budził się tak wcześnie? Czy też był rannym ptaszkiem, czy może wolał pospać dłużej? O czym śnił? O czym myślał po przebudzeniu? Wyobraziła sobie wysokiego, przystojnego młodzieńca, którego poznała w pierwszej klasie. Widziała go wyraźnie, nienagannie ubranego, z błyszczącymi ciemnymi oczami i delikatnym, czarującym uśmiechem. A tak się bała, że zapomniała jak Tom wygląda! Na jej twarzy zagościł uśmiech, a w kąciku oka pojawiła się łza.

Wyobraziła sobie, że Tom stoi w wejściu do ich dormitorium. Patrzy tylko na nią, czeka tylko na nią. Nie jest zniecierpliwiony czy poirytowany. W jego oczach widzi tylko i wyłącznie ciepło, a na twarzy maluje się radość. Usiłowała sobie przypomnieć jego głos – na próżno. Zagryzła wnętrze policzka, a Tom rozpłynął się w powietrzu, kiedy tylko usłyszała rozmowę koleżanek z dormitorium.

Usiadła powoli na łóżku i schyliła się po torbę. Udawała, że sprawdza, czy ma wszystkie potrzebne rzeczy na lekcje. W rzeczywistości starała się powstrzymać łzy i opanować smutek, który otaczał ją niczym macki. Powoli uspokajała mocne bicie serca, wsłuchując się w rozmowę Demelzy i Charlotte.

- Snape jest okropny – powiedziała panna Robins, wychodząc z łazienki. Ginny zerknęła na nią kątem oka. Czesała powoli włosy.

- Masz rację – przytaknęła jej Char. – Aż się boję chodzić na zajęcia. Nigdy nie wiadomo, co znów wymyśli.

- Przydałoby się jakieś zwolnienie, co? – zaśmiała się Demelza.

- Och, i to bardzo – odparła Black. Ginny usłyszała jej dźwięczny śmiech. Po prostu nagle zatęskniła za rozmowami z Char.

Nawet nie zastanawiała się, gdzie mogą być dwie inne koleżanki z dormitorium.

Już zapomniała, o co w ogóle się pokłóciły. Ach, tak. O kłamstwo Ginny. O to, że Weasley nie mogła powiedzieć swojej przyjaciółce, dlaczego ciągle była zamyślona. Dlaczego wciąż uciekała do biblioteki. Dlaczego uważała, że to Tom był jej jedynym i prawdziwym przyjacielem, choć tego Charlotte nie mogła wiedzieć.

Ginny wyprostowała się. Przestała słuchać rozmowy Demelzy i Charlotte kilka minut temu. Obie panie siedziały na łóżku Char i przeglądały magazyn dla nastoletnich czarownic. Ginny interesowało tylko to, że łazienka była wolna, a ona miała góra dziesięć minut, żeby doprowadzić się do porządnego stanu.

Stanęła przed lustrem i szybko umyła zęby, a potem ochlapała twarz zimną wodą. To ją trochę rozbudziło. Znalazła pod umywalką małą czerwoną kosmetyczkę, którą dostała na początku wakacji od Fleur. Pamiętała, jak narzeczona Billa uczyła ją wykonywać delikatny makijaż. Choć Ginny nie lubiła swojej przyszłej bratowej, to jednak musiała przyznać, że w kwestii urody była absolutną mistrzynią. Dziewczyna obiecała sobie, że przy najbliższej okazji podziękuje Fleur za to, że ta nauczyła ją kilku nietrudnych sztuczek, które sprawiały, że wyglądała na ładniejszą niż w rzeczywistości.

Kiedy wyszła z łazienki, okazało się, że Demelza już poszła na śniadanie, a Charlotte siedzi na swoim łóżku. Ginny zmarszczyła brwi, a jej przyjaciółka podniosła się szybko.

- Słuchaj, tak sobie pomyślałam, że może mogłybyśmy pójść razem na śniadanie – powiedziała na jednym wdechu.

Weasley uśmiechnęła się. Czyżby Char jej wybaczyła? Nie miała zamiaru tego kwestionować.

- Jasne, tylko wezmę torbę.

Twarz Char rozjaśnił uśmiech. Zeszły powoli po schodach na dół, sprawdzając po drodze, czy zabrały wszystkie potrzebne rzeczy na zajęcia.

W Pokoju Wspólnym nie było nikogo, zapewne Gryfoni siedzieli w Wielkiej Sali. Ginny cieszyła się, bo wreszcie rozmawiała z Charlotte bez złości i pretensji, a także wyrzutów sumienia do samej siebie. Kamień spadł jej z serca, bo znów paplały bez sensu, co chwilę zmieniając temat. Dziewczyna pomyślała, że już dawno tak szczerze się nie śmiała.

Przed samym wejściem do Wielkiej Sali, Char przystanęła.

- Co ty robisz? – zapytała Ginny, stając naprzeciw niej.

Widziała, jak brunetka strzela kostkami w palcach. Nie patrzyła jej w oczy, a jej wzrok błądził po podłodze. Kilku uczniów minęło je, a kiedy zrobiło się cicho, Char w końcu na nią spojrzała.

- Coś jest między tobą a Harrym? – zapytała szczerze.

Za to Ginny ją uwielbiała. Szczerość niewątpliwie była jednym z atutów przyjaciółki, jednak nie zawsze wyglądała na zaletę. Na pewno nie w tym momencie.

Ginny spuściła głowę. Czy to aż tak widać? Usiłowała ukryć uśmiech, ale nie potrafiła. Podniosła wzrok na Char, która stała z założonymi rękoma i przewiercała ją spojrzeniem na wskroś. Zaraz jednak przypomniała sobie, że Harry jej unika.

- Być może – odpowiedziała w końcu. Westchnęła cicho. – Sama nie wiem, Char. Niby rozmawiamy, niby zwraca na mnie uwagę, a z drugiej strony kompletnie mnie olewa. Sama się w tym gubię.

Charlotte oblizała wargi. To był nawyk młodej panny Black. Pozwalało jej się to bardziej skupić i znaczyło, że głęboko nad czymś się zastanawia.

- Czyli mam rozumieć, że nadal coś do niego czujesz? – zapytała przyjaciółka, a kiedy Ginny w odpowiedzi pokiwała niechętnie głową, dodała: - Więc może wreszcie coś z tym zrobisz?

Rudowłosa dziewczyna uniosła wysoko brwi. Charlotte zwykle słuchała jej żali i marzeń, ale nigdy nic jej nie doradzała. Czyżby Ginny miała jakiekolwiek szanse na miłość Wybrańca?

- Niby co? Mam za nim łazić?

W korytarzu zabrzmiał dźwięczny śmiech Charlotte. Dziewczyna pokręciła przecząco głową.

- Nie, nie masz za nim łazić, głuptasie – powiedziała jak do małego dziecka. Ginny poczuła się trochę oburzona, ale nie złościła się długo. – Po prostu zainteresuj się kimś innym. Tak, żeby Harry to zobaczył.

- No nie wiem, Char – odparła na to Ginny. – On pewnie nawet tego nie zauważy, a nawet jeśli, to i tak nic z tym nie zrobi. Poza tym, on wiecznie ślęczy z Ronem i Hermioną nad jakimś zniszczonym podręcznikiem. Widocznie to jest dla niego ważne, a nie… A nie ja. Ja nie jestem dla niego ważna. Nigdy nie byłam.

W momencie, kiedy wypowiedziała te słowa, poczuła ulgę. Jakby wreszcie zrzuciła ze swoich barków ogromny ciężar. Miło było pozbyć się niepotrzebnego balastu, choć kosztowało ją to wiele cierpień. Znów wrócił ogromny ból.

Spojrzała na przyjaciółkę. Charlotte wahała się, bo po raz pierwszy rozmawiały w ten sposób. Widać było, że nie wiedziała, co powiedzieć, by ją pocieszyć. Ginny machnęła ręką.

- Jestem głodna, możemy wreszcie coś zjeść? – przerwała w końcu ciszę. Char pokiwała głową i bacznie obserwowała ruchy Weasley.

Ginny odwróciła się szybko plecami, bo poczuła, jak pod powiekami palą ją łzy. Już nauczyła się nad tym panować, dlatego wzięła kilka głębokich wdechów i opanowała rosnącą w gardle gulę. Pewnym krokiem, z najlepszą przyjaciółką u boku, wkroczyła do Wielkiej Sali. Jednak ta cała pewność uleciała z niej, gdy zobaczyła roześmianego Harry’ego w towarzystwie Hermiony i Rona.

Charlotte bez słowa wzięła ją pod ramię i poprowadziła z dala od Wybrańca, skutecznie swoim ciałem zasłaniając jej widok na całą trójkę. Ginny nie wiedziała, jak się za to wszystko odwdzięczy.

Uczniowie skończyli lekcje i, po zjedzonym obiedzie, udali się do dormitoriów. Oczywiście, niektórzy nie chcieli siedzieć w salonach swoich domów, tylko woleli urządzić sobie mały spacer. Korytarze nie ziały więc pustką, co chwilę można było spotkać mniej lub bardziej znajomą twarz.

Dzień nie zapowiadał się zbyt pogodnie. Szare chmury całkowicie przysłoniły słońce, zwiastując ulewę. Na zewnątrz dało czuć się wilgoć, a co kilka minut grzmiało. Ci, którzy odważyli się wyjść w taką pogodę na błonia, szybko umykali przed pierwszymi kroplami deszczu. W Wielkiej Sali siedzieli uczniowie, którzy lubowali się w oglądaniu piorunów, reszta natomiast albo wałęsała się po hogwardzkich korytarzach, albo zabijała czas w salonach swoich domów, albo siedziała w bibliotece.

Ginny spędziła większość popołudnia w towarzystwie Charlotte. Przyjaciółka usilnie starała się poprawić humor rudowłosej dziewczynie i czasem jej się to udawało. Pannie Weasley nie umknął fakt, że oczy Char  błyszczą za każdym razem, kiedy mówiła o uczuciach. Ginny zaczęła podejrzewać, że ta jest kimś zainteresowana i nie omieszkała jej o to zapytać.

W odpowiedzi dziewczyna z uśmiechem wzruszyła ramionami.

- Jeszcze nie wiem, czy to coś poważnego.

Dziewczęta siedziały na łóżku panny Weasley po turecku naprzeciw siebie. Ich koleżanki z dormitorium ulotniły się zaraz po tym, jak rzuciły swoje torby na ziemię, tak więc przyjaciółki były całkiem same. Ginny nachyliła się w stronę towarzyszki z zaciekawieniem. Bardzo dobrze, pomyślała, choć jedna z nas niech będzie szczęśliwa.

- Ale kto to jest? – zapytała z ciekawością Weasley.

Charlotte tylko uśmiechnęła się pod nosem, bardzo nieśmiało jak na nią. Zagryzła wargę, widocznie się wahała. Na jej policzki wstąpił ciemnoróżowy rumieniec.

- Sama się sobie dziwię – przyznała po chwili, wciąż nie zdradzając imienia chłopaka. – W życiu bym nie podejrzewała, że to może być ktoś taki…

W sercu Ginny zaczął rosnąć niepokój. Czyżby był to ktoś zły? Ktoś, komu nie można było ufać?

- Jaki? Char, tylko mi nie mów, że spotykasz się ze Ślizgonem!

Dziewczyna gwałtownie pokręciła głową i spojrzała na Ginny jak na wariatkę.

- Co ty, na głowę upadłaś? Może i niektórzy są przystojni, ale są do granic możliwości fałszywi i perfidni.

Ginny zaczęła się zastanawiać. Kto to mógł być? Gryfon? A może Krukon? Żadne nazwisko nie przychodziło jej do głowy.

- No więc? Kto to taki?

- Powiem ci, kiedy przyjdzie czas. Na razie nie chcę zapeszać. On jest… Szalony. I trochę nieporadny, ale ma wielkie serce…

Oczy Charlotte zamgliły się, kiedy opisywała tajemniczego chłopaka. Ginny uśmiechnęła się radośnie. Pstryknęła palcami kilka razy przed nosem koleżanki. Ta pokręciła głową, jakby chciała wyrzucić go ze swoich myśli.

- Zakochałaś się! – pisnęła Ginny i poczuła się naprawdę beztrosko. Jak normalna nastolatka.

- Być może! – odparła Char i pokazała język pannie Weasley. – Och, już słyszę weselne dzwony! – zaśmiała się głośno. Śmiech obu dziewcząt wypełnił dormitorium.

- Aż tak ci się śpieszy do ołtarza?

- Z nim to i na koniec świata by mi się śpieszyło!

Ginny pokręciła głową i poczuła ukłucie zazdrości. Czemu jej miłość nie może być taka beztroska? Taka łatwa i przyjemna? Choć cieszyła się z powodu Charlotte, to jednak czuła się pokrzywdzona przez los. Miała ochotę krzyczeć z bezradności. Nie chciała znów zamartwiać przyjaciółki, dlatego podniosła się z łóżka.

- A ty gdzie się znów wybierasz? – zapytała Black.

- Do biblioteki – odparła dziewczyna, zgarniając z podłogi księgi, które czytała niedawno w Pokoju Wspólnym. Wskazała na nie brodą. – Muszę to oddać, bo Pince rzuci na mnie jakąś klątwę.

- Tak, tak, idź – rzuciła Char, kładąc się na swoim łóżku i odpływając myślami.

Ginny wyszła z dormitorium i, nie patrząc, kto jest w salonie, szybko wymknęła się przez dziurę za portretem Grubej Damy. Naprawdę, cieszyła się ze szczęścia Char, tylko po prostu nie chciała, by przyjaciółka zobaczyła jej zazdrość. I z tym faktem czuła się okropnie. Nie sądziła, że przyjdzie czas, kiedy będzie zazdrościć czegoś najlepszej przyjaciółce.

Takie rozmyślania towarzyszyły jej w drodze do biblioteki. Z przepraszającym uśmiechem oddała księgi i obiecała sobie, że więcej nie przetrzyma wypożyczonych woluminów. Wzrok pani Pince naprawdę mógł zabijać.

Kiedy, wracając, szła przez szkolne korytarze, czuła się trochę nieswojo. Idąc do biblioteki mijała co jakiś czas mniejsze lub większe grupki uczniów, teraz natomiast nikogo nie spotkała. Słyszała ciche rozmowy postaci z portretów. Była już niemal na korytarzu, który prowadził do wieży Gryffindoru, kiedy nagle zza zakrętu wyszedł Draco Malfoy.

Ciarki dziewczynie przeszły po plecach i przyśpieszyła kroku, chcąc go wyminąć. Pamiętała jego dziwne i przerażające słowa i nie miała najmniejszej ochoty na jakiekolwiek konwersacje z nim. Ku jej zaskoczeniu, młodzieniec wyjął różdżkę i zatrzymał się. Ginny stanęła jak wryta. Jej serce zatrzymało się na sekundę, by za chwilę zacząć walić z zawrotną szybkością. A co, jeśli Harry miał rację? Jeśli on naprawdę jest Śmierciożercą? Chyba nie odważyłby się zaatakować jej w Hogwarcie!

Błyskawicznie sięgnęła po różdżkę, ale zanim zdążyła cokolwiek pomyśleć, Draco zadziałał.

- Expelliarmus! – usłyszała jego cichy głos. Różdżka wyleciała jej z ręki, a młody Malfoy złapał ją bez najmniejszych problemów. Obdarzył ją uśmiechem pełnym wyższości.

Ginny wymierzyła w niego oskarżycielsko palca.

- Co ty, do jasnej cholery, wyprawiasz?! – podniosła głos.

- Słyszałem, że masz kłopoty z obroną przed czarną magią – odparł, jak gdyby nigdy nic.

- Żarty sobie robisz?! Oddaj mi różdżkę!

Nie umiała zapanować nad emocjami. Świadomość, że Draco jest Śmierciożercą doprowadzała ją do szału. No, może nie do końca świadomość, ale przypuszczenie. Z daleka od niego łatwiej było jej zaprzeczać, ale kiedy stała naprzeciw blondyna, bezbronna i rozbrojona, zaczęła zmieniać zdanie. Poza tym czuła się zwyczajnie upokorzona, kiedy ktoś pozbawiał jej różdżki w tak głupi sposób! Przecież nie dalej jak kilka miesięcy temu walczyła z dorosłymi czarodziejami jak równy z równym!

- Teraz widzę, że plotki nie kłamią – rzucił, spoglądając na nią z ukosa.

Nie znała go, ale podświadomie czuła, że może być niebezpieczny. A może w tych szarych oczach zobaczyła Lucjusza? Mężczyznę, dzięki któremu cały jej świat się zmienił.

- Och, świetnie. Czyli cała szkoła już wie?

- Nie cała.

Spojrzała na niego zaskoczona. Czy naprawdę powiedziała to na głos? Wylewała swoje żale przed Ślizgonem? Podeszła szybko do niego i wyciągnęła rękę w jego stronę.

- Oddaj moją różdżkę – zażądała, patrząc mu hardo w oczy.

Draco uśmiechnął się kącikiem ust. Obejrzał dokładnie jej różdżkę, gładził ją swoimi długimi palcami, a jej kończyła się cierpliwość. Nagle pomyślała, że co by mogło się stać, kiedy ktoś zobaczyłby ich razem?

- Musisz popracować nad skupieniem. Jesteś rozkojarzona – stwierdził młody Ślizgon i, nieoczekiwanie, położył różdżkę na wyciągniętej dłoni dziewczyny.

Ginny uniosła brwi, ale szybko schowała różdżkę z pola widzenia chłopaka.

- Już ci mówiłam, żebyś dał mi święty spokój, pamiętasz? – wycedziła i wyminęła go szybko.

Nie chciała słuchać rad od Malfoya. Kiedyś przyjęła, nieświadomie, inny prezent i skończyło się to bardzo źle. Nie chciała powtarzać błędów. Szła szybkim krokiem i nie odwróciła się ani razu. Poczuła ukłucie w sercu. Czy naprawdę nazwała Toma błędem? Przed oczami stanęła jej twarz Draco i jego szare oczy, tak podobne do oczu Lucjusza.

Nagle, ku swojemu zaskoczeniu, usłyszała w głowie głos Billa i zdanie, które wypowiedział podczas ich ostatniej rozmowy: znajdziesz jeszcze kogoś, przy kim zupełnie zapomnisz o Harrym. Czyżby umysł płatał jej figle? Czyżby była aż tak zmęczona? A może to obecność Malfoya miała na nią taki wpływ?

Tylko dlaczego, po „rozmowie” z nim przypomniały jej się akurat te słowa?

Ten rozdział jest dla mnie przełomowy. bo kiedy pisałam opowiadanie na Onecie, to dotarłam właśnie do ósmego rozdziału. Na szczęście dziewiątka jest już napisana, czeka tylko na sprawdzenie.
Byłam w piątek na "Hobbicie". Jestem zauroczona filmem, naprawdę. Fakt, że bardzo odbiega od książki, ale warto się wybrać, chociażby ze względu na genialne efekty.
A, i zapraszam na mojego drugiego bloga, też o tematyce potterowskiej - Spotykamy siebie.