Rozdział 9

Z dedykacją dla Alice Sz. i  Cyzi,

za miłe słowa pod ostatnim rozdziałem.

Dziękuję, dziewczyny!

Ginny znów znikała na długie godziny. Chowała się w opuszczonych klasach i myślała. Bardzo dużo myślała. Ale jej ten czas nie wydawał się aż tak szybko biec. Miała wrażenie, że jej ucieczka od rzeczywistości trwała pięć minut, a nie pięć godzin. Nie czuła się z tym dobrze. Jako Gryfonka powinna być odważna i mężnie stawiać czoła swoim lękom i strachom. Nie umiała z nikim podzielić się swoimi słabościami. Nawet z Charlotte.

Ale co tak naprawdę było tą słabością?

Na to pytanie nie potrafiła jasno odpowiedzieć. Czy to strach przed utratą przyjaciela, czy strach przed tym, że ktoś się mógł dowiedzieć o tym, że jej bratnią duszą był Tom Riddle, czy obawa przed kolejną lekcją obrony przed czarną magią, czy to cholerne uczucie odtrącenia, którego doświadczała w obecności Harry’ego? Nie umiała powiedzieć dokładnie, która jej słabość jest najgorsza. A może było ich więcej, tylko po prostu ich nie dostrzegała?

Charlotte na pewno wiedziałaby, jak na to pytanie odpowiedzieć. Problem w tym, że panna Weasley nie mogła podzielić się swoimi wątpliwościami z przyjaciółką. Teraz, kiedy wreszcie ze sobą rozmawiały, coś powinno się zmienić. Priorytety Ginny powinny się zmienić. Sposób myślenia Ginny powinien się zmienić. Tyle rzeczy powinno się zmienić. A tymczasem czuła, że ugrzęzła w martwym punkcie.

Tego dnia wreszcie pokazało się słońce. Deszcz przestał padać, ustępując miejsca jasnemu i przejrzystemu niebu. Nieśmiałe promienie padały na jezioro i pożółkłe drzewa w Zakazanym Lesie. Młodzi czarodzieje, ciepło ubraniu, wychodzili na błonia i rozkoszowali się tą odrobiną ciepła.

- Ginny, no chodź! – Charlotte pociągnęła dziewczynę za rękaw szaty.

Właśnie skończyły obronę przed czarną magią i przyjaciółka próbowała wyciągnąć Ginevrę na błonia. Char zaczęła ją na to wyjście namawiać już pół godziny przez dzwonem obwieszczającym koniec lekcji, czym naraziła się na dociekliwe przepytanie przez Snape’a z tematu, który powinien być omawiany w siódmej klasie. Przez to Gryffindor stracił dziesięć punktów.

Ginny jednak, mimo potwornego zmęczenia i ogromnej chęci odpoczynku, zaparła się i odmówiła przyjaciółce.

- Chyba łapie mnie jakieś przeziębienia – jęknęła, usiłując się jakoś usprawiedliwić.

Charlotte przechyliła głowę i wsparła dłonie na biodrach.

- Nie wyglądasz na chorą – odparła z wyrzutem. – Świeże powietrze dobrze by ci zrobiło, cały czas przesiadujesz w tej zakurzonej bibliotece – wzdrygnęła się.

- Po prostu wolę się dobrze przygotować na obronę przed czarną magią, sama wiesz, jaki jest Snape – skłamała gładko. – A poza tym nie chcę zachorować przed pierwszym meczem! – wyciągnęła kolejny argument.

- Okej, jak chcesz – poddała się Char i wzruszyła ramionami. Pomachała do kogoś za plecami Ginny i wymierzyła w nią wskazujący palec. – Tylko mi obiecaj, że pójdziesz prosto do pani Pomfrey po eliksir wzmacniający.

Ginny uśmiechnęła się lekko. Nawet nie musiała się męczyć z wymyślaniem kolejnych kłamstw, Char łyknęła jej wymówkę już za pierwszym razem. To było dość dziwne, ale nie zastanawiała się nad tym. Zwykle musiała gęsto tłumaczyć się przyjaciółce.

- Obiecuję.

- To do zobaczenia potem! – rzuciła i pobiegła w stronę wyjścia, dołączając do Demelzy Robins i Colina Creeveya.

Ginny nie zdążyła jej odpowiedzieć, ale jeszcze przez chwilę stała w holu i patrzyła na zamknięte dębowe drzwi, za którymi zniknęła Char z dwójką Gryfonów. Naprawdę chciałaby spędzić trochę czasu na zewnątrz z przyjaciółką, ale po prostu nie mogła. Zamiast tego znów udała się do biblioteki, by dalej zbierać informacje o zmieniaczach czasu.

Idąc, głęboko pogrążona w rozmyślaniach, nie odnotowała dokładnie, że wszyscy, których mijała, kierowali się w przeciwną stronę niż ona. A kiedy już znalazła się w bibliotece, nawet pani Pince zmierzyła ją badawczym spojrzeniem, a Ginny poczuła się jak wariatka. Oczywiście, przecież pierwszy raz od kilkunastu dni wyszło słońce! Powinna siedzieć na błoniach, a nie w bibliotece!

Wzięła kilka woluminów, w których była wzmianka o zmieniaczach czasu i usiadła przy swoim stałym stoliku. Oczywiście, dla zmyłki poprosiła o kilka innych ksiąg, żeby nie wzbudzić podejrzeć wścibskiej bibliotekarki. Te jednak leżały na krańcu małego stoliczka, zupełnie nietknięte przez uczennicę.

Tym razem Ginny pomyślała, że może lepiej by było, gdyby zanotowała wszystkie potrzebne informacje. Uzbrojona w pergamin, pióro i tusz, notowała co ciekawsze fragmenty, które mogłyby się przydać.

Bo już była tego pewna. Kiedy tylko zdobędzie zmieniacz czasu, zrobi wszystko, by znów być z Tomem.

Zapisany zwój starannie zwinęła i ukryła przed koleżankami z dormitorium. Była niemal pewna, że nikt go nie znajdzie. No, chyba że ktoś szperałby dokładnie w jej rzeczach. Spisała wszystkie ważne akapity dotyczące zmieniaczy czasu. Nie przejmowała się konsekwencjami, jakie potencjalne stanowiło to niebezpieczeństwo. Nie bała się bólu, który mógłby towarzyszyć zmienianiu biegu historii. Jedyną zaprzątającą jej głowę rzeczą, była sprawa zdobycia tego magicznego przedmiotu. Jako coś, co potencjalnie mogło stanowić niebezpieczeństwo, nie znajdowało się w każdym sklepie i Ginny musiała się mocno nagłowić, skąd go zdobyć.

Jednak w lepszym humorze poszła na obiad i nawet przysiadła się do uczniów z jej rocznika, z którymi uczęszczała na lekcje. Byli trochę zdziwieni, ale nikt nie oponował. Na początku nikt nic nie mówił, każdego zaskoczyła ta nagła zmiana. Wszyscy zamilkli i ta krępująca cisza doprowadzała piątoklasistów do szału. W końcu, z natury gadatliwy, Colin Creevey zaczął po prostu mówić. Bez większego sensu. A Ginny była szczęśliwa, że reszta przyłączyła się do tej bezcelowej wypowiedzi. Kolejna pozytywna rzecz tego dnia.

Czuła się jak w pierwszej klasie, kiedy musiała wszystkich poznawać. Gdy te „pierwsze lody” przy obiedzie zostały przełamane, uczniowie chętnie z nią rozmawiali Przez cały dzień była otoczona piątoklasistami z Gryffindoru i wymieniała z nimi poglądy na różne tematy. A najczęściej poruszanym był pierwszy mecz Gryfonów. Ginny jednak nie odpowiadała na spekulacje, z kim ów mecz będzie rozegrany, bo sama nie wiedziała. Harry miał to ogłosić dopiero na popołudniowym treningu. Charlotte uśmiechała się do niej radośnie, ale nie miały okazji, by porozmawiać w cztery oczy.

Młodzi Gryfoni opuścili dosyć szybko Wielką Salę i siedzieli na trawie, na byle jak rozłożonych pelerynach, rozkoszując  się słońcem. Zrobiło się dosyć ciepło i Ginny stwierdziła, że dzisiejszy trening będzie dla niej tylko przyjemnością. Choć oślepiające słońce mogło trochę przeszkadzać.

Dziewczyna przyjrzała się swoim towarzyszom. Siódemka młodych i silnych Gryfonów. Każdy się od siebie różnił, a jednak ich cechami wspólnymi były te wewnętrzne ciepło, odwaga i chęć niesienia pomocy. Zabawna Charlotte, gadatliwy Colin, mądry Miles, słodka Lucy, przystojny Tim, szczera Amy i ona, kłamliwa i tchórzliwa Ginny. Nie pasowała do nich. Ale mimo tego grała rolę idealnej Gryfonki i cieszyła się, że może spędzać czas w ich towarzystwie.

Siedziała obok Char i słuchała ich beztroskiej rozmowy. Nagle zapragnęła z nimi zostać i po prostu olać trening. Wiedziała jednak, że Harry byłby na nią zły, a na to nie mogła pozwolić. Choć ostatnimi czasy w ogóle nie zwracał na nią uwagi, to ona wiedziała, że zrobi wszystko, by choć raz ze sobą porozmawiali. A taka okazja mogła się nadarzyć na treningu Qudditcha.

Rozejrzała się po błoniach. Większość hogwartczyków spędzała tu czas. Nie chowali się pod drzewami, każdy korzystał ze słońca. Zobaczyła Neville’a i Seamusa, kłócących się o coś. Zauważyła Lunę, leżącą na trawie z zamkniętymi oczami. Cho Chang i jej przyjaciółki wskazywały palcami na różnych uczniów i głośno się śmiały. Ginny nigdy nie lubiła Cho, dlatego zacisnęła zęby ze złości.

W oddali dostrzegła Draco Malfoya. Siedział oparty o pień drzewa i wolno przerzucał kartki czytanej książki. Z daleka mogła poznać, jak delikatnie jego długie palce przewracają strony. Po chwili najwidoczniej poczuł, że ktoś go obserwuje i podniósł wzrok, nie zmieniając pozycji o cal. Oczy jego i Ginny spotkały się, a dziewczynę przeszył dziwny prąd. Nie mogła odwrócić spojrzenia, spuścić głowy albo po prostu udawać, że nic się nie dzieje. Przez te kilka sekund czuła się tak, jakby unosiła się nad ziemią. Wysoko. Niebezpiecznie. Oszałamiająco.

Nagle Charlotte szturchnęła ją i Ginny poczuła, że wraca na ziemię. Miała wrażenie, że boleśnie spadła na trawę. Z trudem spojrzała na przyjaciółkę i przez chwilę próbowała uspokoić oddech. Czemu tak się poczuła? Czemu tak na niego zareagowała? Czyżby ten zakorzeniony w niej strach dopiero teraz się odezwał? Może to jej podświadomość mówiła, że Draco Malfoy jest niebezpieczny, tak jak jego ojciec? A może wręcz przeciwnie?

- Ginny! – Char podniosła głos.

- Co? – zapytała i przyjrzała się przyjaciółce. Ta wywróciła oczami i wskazała palcem w niedaleki punkt. Na chodniku stał Ritch Coote i machał do niej.

Ach, przecież umawiała się z nim rano, że chłopak poczeka na nią przed treningiem i pójdą na stadion razem!

- No idź już, zaraz masz trening! – popędziła ją Charlotte, a Ginny zerwała się szybko, biorąc torbę i uświadamiając sobie, która była godzina. Wykrzykując słowa pożegnania do śmiejących się Gryfonów, biegła w stronę Ritcha.

Chłopak stał z założonymi rękami i uśmiechał się od ucha do ucha. Dziewczyna stanęła obok niego i starała się złapać oddech. Wiedziała, że policzki ma zarumienione, a jej włosy żyją swoim własnym życiem, ale nie przejmowała się tym. Traktowała Ritcha jak przyjaciela i zdawała sobie sprawę, że w jego obecności wcale nie musi wyglądać pięknie.

- Przepraszam, zupełnie wyleciało mi z głowy, że mieliśmy iść razem! – wydyszała, a Ritch tylko się zaśmiał w odpowiedzi.

- Powinniśmy już iść, bo Harry nas zabije za spóźnienie – odparł.

Harry.

Dopiero co uspokojone serce zaczęło walić ze zdwojoną mocą.

Uśmiech zszedł z jej twarzy w mgnieniu oka, dlatego spuściła głowę i udała, że poprawia coś na szacie.

- Tak, powinniśmy iść – przyznała i ruszyli szybko w stronę stadionu. Starała się nie podnosić zbytnio głowy, żeby chłopak nie zauważył, jaka zmiana zaszła w jej nastroju. Nie chciała, żeby jeszcze Ritch dopytywał, co się z nią dzieje.

Poczuła mrowienie na plecach i siłą woli zmuszała się, by nie odwrócić głowy. Ciekawość jednak zwyciężyła i Ginny obróciła się powoli, nie zwalniając kroku. Znów napotkała oczy Draco Malfoya. Tym razem nie dała się wyprowadzić z równowagi i szybko spojrzała na drogę przed siebie.

Wiedziała, że to spojrzenie będzie prześladować ją przez bardzo długi czas.

Harry stał sam, naprzeciwko całej drużyny Gryfonów. Wydawał się taki malutki, a jednak coś nie pozwalało odrywać od niego wzroku. Wiatr rozwiewał jego czarne włosy, a intensywnie zielone tęczówki wpatrywały się w każdego członka drużyny z osobna.

- McGonagall poinformowała mnie rano, że w niedzielę gramy z Puchonami – zaczął, a westchnienie ulgi przeszło przez stojących Gryfonów. Wszyscy bali się, że pierwszy mecz będą musieli rozegrać ze Ślizgonami. Tymczasem okazało się, że mogli bardzo łatwo wygrać. Harry uniósł rękę, by przywołać drużynę do porządku. – Mamy ogromne szanse na wygraną, ale Hufflepuff lubi zaskakiwać, dlatego musimy dzisiaj przećwiczyć wszystkie zwody, które oni zwykle wykonują i te, którymi my możemy sprawić im niespodziankę. Do dzieła, drużyno!

Wszyscy bez szemrania wskoczyli na miotły i odbili się od ziemi. Harry wykrzykiwał tylko, jakie manewry mają wykonywać, a oni starali się je wprowadzić je w życie. Musieli je powtarzać po kilka razy, zanim wychodziły im naprawdę dobrze, ale kapitan ani razu nie okazał zniecierpliwienia.

Ginny zaczynała czuć zmęczenie. Usiłowała się skupić, ale za każdym razem widziała oczy Draco Malfoya. W końcu Harry, widząc, że dziewczyna ma gorszy dzień, zmienił ją i mogła przez chwilę odpocząć. Wylądowała obok drugoroczniaków i obserwowała z ziemi, jak jej koledzy śmigają na miotłach, po czym stwierdziła, że kocha ten sport zbyt mocno, by jakiś Ślizgon odebrał jej całą radość grania. Uniosła w górę rękę, na znak, że jest gotowa, a Harry gestem pozwolił jej wrócić.

Odbiła się mocno od ziemi i od tego momentu jej jedynym zmartwieniem było to, jak pokierować miotłą, by dobrze wykonać ten czy inny manewr. Na swojej starej miotle była szybka jak nigdy dotąd i czuła się niepokonana. Nawet nie zauważyła upływającego czasu.

Kiedy zaszło słońce, Harry zarządził koniec treningu. Pogratulował drużynie wysiłku, jaki włożyli w ćwiczenia i stwierdził, że wygrana należy do nich. Drużyna opuściła boisko śpiewając i śmiejąc się. Nawet Ginny udzielił się ten radosny nastrój. Roześmiała się, widząc Ritcha i Jimmy’ego wykonujących dziwny i skomplikowany taniec. Nawet Harry przyłączył się do tych wygłupów, ale po jakimś czasie kazał im zmykać do szatni. Sam odszedł kawałek i klęknął przy walizkach od sprzętu.

Demelza stanęła obok niej.

- Poczekać na ciebie? – zapytała rzeczowo Robins.

Ginny spojrzała na nią z lekkim uśmiechem.

- Spotkamy się w szatni, muszę pogadać z Harrym – odparła, a Demelza poklepała ją po ramieniu i udała się do budynków szatni.

Ginny i Harry zostali sami, ale chłopak na początku nie zdawał sobie z tego sprawy. Pakował sprzęt do waliz, więc chcąc nie chcąc stał do niej tyłem. Podeszła do niego. Zza jego pleców dojrzała, że zapinał ostatni zatrzask.

- Może ci pomóc? – zapytała cicho, a on drgnął lekko.

- Nie trzeba, już skończyłem – zbył ją. Wstał i otrzepał szatę. Rzucił jej przelotne spojrzenie. – Świetnie ci szło dzisiaj – pochwalił ją i odwrócił się, by odejść.

- Dzięki – mruknęła, ale tak, żeby nie dosłyszał. Wpatrywała się w jego plecy i wypuściła głośno powietrze z płuc.

Jedna rzecz, unikać ją w tygodniu, w czasie nawału zajęć, gdzie można było to zachowanie racjonalnie wytłumaczyć, inna rzecz, totalnie olać ją, gdy rozmawiali sam na sam. Cóż, przynajmniej plus był taki, że wreszcie pozbyła się złudzeń. Już wiedziała, że nie ma u Wybrańca najmniejszych szans. I pewnie nawet nie miała co liczyć na korepetycje z obrony przed czarną magią.

Ze spuszczoną głową udała się do szatni, ale Demelzy już nie było. Całe szczęście, bo Ginny nie wytrzymała, a po jej policzkach popłynęły łzy. Szybko je otarła, ale drżenia dłoni nie mogła uspokoić. Mechanicznie się przebierała i wrzucała swoje rzeczy do torby. W głowie miała kompletną pustkę. Poczuła się odrzucona.

Taka zwykła rozmowa wywarła na niej tak duże wrażenie. Nie sądziła, że ktoś może ją złamać w taki prosty sposób. Jeszcze parę godzin wcześniej mogła się łudzić, że może kiedyś będą razem. Teraz jednak wiedziała, a Harry uświadomił jej to w niezwykle bolesny sposób, że nigdy, przenigdy on się w niej nie zakocha.

Żyła marzeniami, a marzenia nie zawsze są odzwierciedleniem rzeczywistości.

Po kolacji siedziała w Pokoju Wspólnym z Charlotte, Colinem, Milesem, Lucy, Timem i Amy. Kiedy Ginny oznajmiła im, z kim Gryfoni grają pierwszy mecz, chłopcy zaczęli przekrzykiwać się, jakie manewry Wesley może, a raczej powinna wykonać, a dziewczęta co rusz rzucały teksty w stylu: „Na pewno dacie sobie radę”, „Puchoni nie są tak dobrzy jak wy”, i tym podobne.

Na początku Ginny cieszyła się, że ktoś chociaż w niewielkim stopniu się nią interesuje, ale po jakimś czasie te rozmowy zaczęły ją nużyć i przestała zwracać na swoich towarzyszy uwagę. To było bardzo nieładne z jej strony i zdawała sobie z tego sprawę, ale nie umiała walczyć z samą sobą. Słowa Harry’ego co kilka sekund do niej wracały, a ona pogrążyła się w letargu.

Charlotte parę razy próbowała włączyć ją do rozmowy, ale Ginny zbywała ją za każdym razem, wiec przyjaciółka dała sobie spokój.

- Ginny, nie zasypiaj! – Tim rzucił w nią niewielką poduszką i uśmiechnął się szeroko. Dziewczyna ziewnęła. Odrzuciła poduszkę w ręce kolegi.

- Jestem potwornie zmęczona – odparła na to i dodała: - Chyba położę się wcześniej spać.

- Tak, sportowcy powinni dokładnie wypoczywać – Miles jej przytaknął, a kiedy złowiła jego spojrzenie, puścił jej oczko. Pokręciła niezauważalnie głową.

- No to dobranoc wszystkim. – Podniosła się powoli i ruszyła w stronę wejścia do dormitorium.

- Dobranoc – usłyszała jeszcze pomruk grupy.

Nie zdążyła odejść od nich kilku kroków, kiedy poczuła mocne szarpnięcie za ramię. Odwróciła się ze złością i napotkała czekoladowe oczy. Dean.

- Ginny, musimy porozmawiać – powiedział błagalnym tonem.

- Nie mamy o czym – odparła sucho. Zacisnął mocniej palce na jej ramieniu. Poczuła ból.

Teraz mu się zbiera na wyjaśnienia? Po takim czasie? Nagle wstrząsnął nią dreszcz złości. Chłopak złapał ją za oba ramiona i mocno ścisnął. Syknęła z bólu.

- Ale ja muszę ci to powiedzieć. Inaczej zwariuję!

W jego oczach widziała coś dziwnego. Jakieś szaleństwo i determinację. Mimo tylu uczniów, którzy znajdowali się na wyciągnięcie ręki, poczuła się nieswojo i zaczęła się bać. Wiedziała, że wszyscy się na nich patrzą. Kątem oka zarejestrowała, że Ron poderwał się z miejsca.

- Nic mnie to nie obchodzi! – warknęła. – A teraz mnie puść! – zażądała, ale uścisk nawet nie zelżał.

Co Dean chciał zrobić? Co chciał przez to osiągnąć? Nie znała go z tej strony. Już po raz drugi się na nim zawiodła.

- Masz jakiś problem, Dean? – usłyszała głos należący do Rona.

Thomas jakby oprzytomniał i puścił Ginny. Odsunął się od niej o krok, ale szaleństwo nie zniknęło z jego oczu. Nie potrafiłaby z nim porozmawiać. A już na pewno nie po tym, jak się przed chwilą zachował.

Całe szczęście, że Ron w porę do nich podszedł. Jeszcze nigdy nie cieszyła się tak na jego widok.

- Ginny, mieliśmy napisać list do rodziców – rzucił swobodnie Ron, jakby Deana nie było obok nich. Wziął dziewczynę za rękę i odciągnął od natarczywego Gryfona, zupełnie nie zwracając na niego uwagi.

Pozostali uczniowie, widząc, że wszystko jest w porządku, wrócili do swoich rozmów.

- Dzięki – mruknęła do brata, kiedy znaleźli się w bezpiecznej odległości.

- E tam, nie ma o czym gadać – odparł, rozglądając się na boki.

Ron miał lekko zarumienione policzki i rozbiegane oczy. Marszczył czoło. Nie patrzył wprost na nią i nie wiedział, co zrobić z rękoma. Przez chwilę trzymał je w kieszeniach spodni, a zaraz skrzyżował je na piersiach, by po sekundzie podrapać się po głowie. Ginny dobrze wiedziała, co się z nim dzieje. Ron zwyczajnie czegoś chciał.

- Coś się stało? – zapytała wprost, przechylając głowę. – Dobrze wiesz, że nie lubię takich podchodów – upomniała go, kiedy milczał. – Więc?

Wypuścił z ust powietrze i spojrzał na nią.

- Mogłabyś pogadać z Harrym, żebym mógł grać w drużynie? – wypalił szybko.

Dziewczyna otworzyła szerzej oczy. Wprost nie mogła w to uwierzyć! Jej starszy brat przyjaźnił się z kapitanem drużyny od początku szkoły i nie miał okazji, żeby pogadać z nim o Qudditchu? Spędzali każdą chwilę razem, ciągle widziała ich w swoim towarzystwie i Ron naprawdę nie mógł się zdobyć na odwagę, żeby zapytać Harry’ego o taką błahą sprawę?

Jednak Ron, widząc, że siostra milczy, zupełnie się rozgadał.

- W końcu jesteście w tej samej drużynie i pewnie Harry nie chce zmieniać składu, ale ja jestem jego najlepszym kumplem i sama widziałaś, że nie gram najgorzej. Mogłabyś mu coś tam o mnie szepnąć?

- Żartujesz sobie ze mnie? – prychnęła. – Nie ma mowy, Ron! Nie jestem sową! – warknęła.

- Ginny, proszę cię… - jęknął bezradnie Ron. Nawet nie zaczął się z nią kłócić, jak to miał w zwyczaju. Trochę wyprowadziło ją to z równowagi. Poza tym, z jakiej racji miałaby rozmawiać z Harrym o Ronie, jeżeli nie rozmawiała z nim na co dzień?

- A nie możesz sam tego zrobić? – zapytała zjadliwie. Wcześniej i tak była zdenerwowana przez zajście z Harrym, potem jeszcze Dean coś sobie ubzdurał, a teraz Ron prosi ją o coś niemożliwego.

Brat spuścił głowę.

- Skoro tak… - burknął i nagle się wyprostował. – A, masz, to dla ciebie – rzucił i wcisnął jej w rękę jakiś papierek, po czym odwrócił się i zwyczajnie sobie poszedł, nie mówiąc jej ani słowa.

Ginny stała przez chwilę odrobinę skołowana, nie mogąc się ruszyć. Owszem, Ron czasem ją zaskakiwał. Choć był jej bratem i znała go całe życie, to nie mogła się przyzwyczaić do tak nagłych zmian zachowania u niego.

Ścisnęła papierek w ręku i udała się do dormitorium. W środku zastała Tessę, jedną ze współlokatorek, która czytała jakąś książkę. Dziewczyna obdarzyła ją uśmiechem i wróciła do lektury, nie zamieniając z Ginny ani słowa.

Nie zdziwiło jej to jednak, bo Tessa była z natury milcząca i nie lubiła rozmawiać o niczym. Ginny usiadła na swoim łóżku i rozwinęła karteczkę. Zobaczyła niestaranne pismo. Nie miała pojęcia, do kogo ono należy, dlatego czym prędzej zabrała się do czytania. Nabazgrana wiadomość była dosyć krótka, treściwa i ogromnie zaskakująca.

„Mówiłaś, że masz problemy z OPCM. Bądź jutro po obiedzie na czwartym piętrze. Harry”

Jej serce zabiło mocniej. Wystarczyła tylko króciutka notatka od Pottera, by wyprowadzić ją z równowagi i sprawić, żeby zapomniała o czymkolwiek innym.

A może jednak miała u niego jakieś szanse?

Kurczę, myślałam, że się nie wyrobię z tym rozdziałem.
Owszem, był już wcześniej napisany, ale kiedy przeczytałam tamtą wersję, to złapałam się za głowę. Serio. Dlatego też ta część może Wam się wydać trochę niedopracowana, bo skończyłam sprawdzać wszystkie błędy dosłownie chwilę temu. Tak, to chyba najsłabszy rozdział do tej pory.
Ale jestem dumna z dwóch powodów. Pierwszy to to, że dotarłam dalej, niż z poprzednimi moimi opowiadaniami (szkoda o nich gadać - totalne dno i wodorosty). Po drugie - szablon, który widnieje tutaj jest mojego autorstwa. Ile ja się przy nim namęczyłam, żeby miał ręce i nogi, to chyba tylko ja wiem. Efekt chyba nie jest taki najgorszy?
A, i jeszcze jedna rzecz. Spodobało mi się to robienie szablonów, także jeśli ktoś byłby zainteresowany, to proszę pisać na GG (numer znajduje się w zakładce "Autorka".
Do napisania, kochani!